Over zingen en irritante muppets

Hier zit ik dan. De ceremonie is net begonnen, de reizigers verbinden zich met hun intentie en met de truffels en ik voel dat ik wil zingen. Een lied dat de plantspirits verwelkomt, dat de bedding bekrachtigt en dat de deelnemers op pad stuurt.

Maar. Die f***ing innerlijke criticus van mij vindt daar wat van. En niet zo’n beetje ook. Wie ben jij om hier een potje te gaan zingen? Straks klinkt het nergens naar en verstoor je hun beleving. Anderen kunnen veel beter, mooier, zuiverder etc…

En tegelijk, vanuit een diepere laag, blijf ik die drang voelen. Het moét nu gewoon gebeuren. Onzuiver of trillerig of niet. Gaan met die banaan.

Zwetend en licht duizelig van de rapé die ik net genomen heb zet ik in. Ik ben verrast door de klank. Mijn stem trilt, zeker. Maar ik hoor ook diepte. Ik ben nieuwsgierig hoe dit verder gaat. Ik zing verder. Over de condor en de slang en kolibrie. Over de aarde, het hart en het goddelijke.

Tussendoor maak ik rioolgeluiden om de rapé naar buiten te werken. En ik zing door. Hmmm. Dat was best raar. En ook kloppend.

Later in de ceremonie kom ik mijn vriend de criticus weer tegen. Er is stilte in de kring. De diepe werking van de planten is voelbaar. Weer wil ik zingen. Nu met mijn trommel. Iets dat nog niet bestaat. Over je overgeven en je herinneren. Pfff, wat is dit weer spannend. Ik weet niet welke melodie of woorden gaan ontstaan. Of er überhaupt wel iets ontstaat. Geen houvast, wel een innerlijk kritisch oor. Akelig combi.

Er ontstaat iets dat diep is. Mijn hoofd ligt op het frame van de drum. Ik laat de klanken komen en wordt meegenomen door mijn eigen geluid. En toch steeds dat stemmetje: WTF ben je aan het doen?! Dit is toch geen fatsoenlijk nummer? Kappen met dat pretentieuze gedoe.

Later, het einde van de ceremonie, wanneer ik iets inzet dat anderen mee kunnen zingen, eindig ik ongeveer een octaaf lager dan waar ik begon. Dus de reizigers moeten zo ongeveer hun innerlijke bouwvakker wekken om mee te kunnen zingen. 🤣

Wanneer ik deelnemers uitnodig om mee te trommelen, ratelen en zingen, blijkt dat ik niet de enige ben met zo’n irritante muppet op zijn schouder. Zoveel remming en oordeel op het laten horen van onze stem. ‘Ik ken alleen het 1e couplet.’ ‘Ik kan niet zingen.’ Of zo zacht zingen dat het een matrasje verderop nauwelijks te horen is.

Terwijl het ZO’N medicijn is! Zéker in ceremonies. Wanneer je in een andere staat van bewustzijn bent kunnen klanken die komen vanuit een goede intentie zo helend zijn. Ze begeleiden je op je pad; ze wiegen, troosten, confronteren, helpen herinneren en laten je dieper zakken.

Dus, bij deze. Laat ik, en laten we, ophouden met die onzin dat het mooi en af en perfect moet zijn. Laten we zingen wanneer er klank wil ontstaan, ongeremd, imperfect, trillerig en al. Omdat de wereld echt iets mist wanneer we onze mond houden.

Zo. Dat moest er even uit.

***

Ook de magie van klank ervaren tijdens een truffelceremonie? Je bent meer dan welkom bij een Magische Reis!