Het is na de voorbereiding dan nu tijd, tijd voor de moederplant. Ze maakte me schoon, heeeeel schoon en hoewel niet persé comfortabel, voelde het goed. Mijn hoofd wilde alles eruit halen dus ik wilde nog een keer drinken, maar mijn lijf was nog niet zover en gaf dat duidelijk aan. Opnieuw deze belangrijke spiegel. Vertragen en vertrouwen op mijn lijf, dat weet het zo oprecht. Dus ik wachtte, verbond mij mij de moederplant, ademende en opeens voelde ik het, een diep weten van binnen, nu. Ik dronk, ademende. De volgende schoonmaakronde kwam, fysiek, energetisch… Ik voelde dat de moeder tot het puntje ging, het diepste diepe. Ik ervoer dat mijn darmen waar zoveel trauma opgeslagen zit waren opgeschoond. Tijdens de schoonmaak waren er beelden voorbij gekomen die ik los kon laten, letterlijk. Zo helder als ze toen waren, zo kwijt ben ik ze nu. Een bijzondere ervaring. Daarna vroeg ik of ik een hand op mijn buik van Margit. Ik wilde even ontspannen, contact, dat even werd niet even, dat duurde… mijn lijf ontspande. Marloes ondersteunde ook, vier handen. Mijn lijf kon het helemaal toelaten, de zachtheid en liefde, ik kwam op een laag van ontspanning die ik niet eerder heb gevoeld. Ik voelde me schoongespoeld en ontspannen en keek uit naar de grootvader.

Waar de moeder me had schoongespoeld in twee grote golven, waren de golven van de grootvader, langer, en hoewel minder hoog niet minder doordringend. Er was ruimte op het terrein en het vijvertje riep, met de zon op mijn huid en zittend in het water, voelde ik een diepe connectie met mijzelf en de natuur, een connectie die ik ken. Hier kan ik eeuwig blijven voelde ik. Feeëriek tussen de lelies dobberen, kikkers die langzaam dichtbij kropen, libellen die voorbij vlogen. Daar bleek een keuze, blijven in dit heerlijke water of terug naar de ruimte om ruimte te maken voor het proces dat zich ook aandiende. Mijn intentie die ik had uitgesproken om te zien wat mij in de weg staat tot werkelijk authentiek leven, roerde zich. Met enige weemoed wandelde ik terug. De grootvader bleek geen slap zeebriesje. Ik kwam terug in de baarmoeder en werd me helder waar het diepe ´ik kan het niet´ ontstaan is, ik mocht bewegingen afmaken welke tijdens het geboorteproces waren verlamt en verkrampt. Diepe tranen. Toen ik daar uitkwam diende zich de diepgewortelde overtuiging dat er niemand voor me zal zijn. De boosheid die ik erbij voelde en hoe deze vervolgens smolt toen ik deze in contact bracht en werkelijk ontmoet werd, was zo diep helend. Daarna terug naar de vijver… dobberen, drijven, zijn. Opnieuw kwam er een roep, een nieuw proces, ik ging terug liet los wat er nodig was om mijn weg naar de vijver weer te vervolgen waar ik tranen kon laten stromen en het water me wiegde en troostte tot ik uitgehuild was. De wind begon te waaien, lichten te flitsen en het lachen bulderede met het donder mee naar buiten, Wat een reis! De woorden die ik meeneem zijn ik kan het én ik wil het! Dit leven, in al haar hoogte, diepte breedte.

Dankbaar voor Margit, Marloes en HP die mij en ons als groep zo prachtig en in zo´n enorme bandbreedte hebben begeleid. Het is, voor iemand die het zo gewend is om het alleen te doen, uitermate inspirerend dat ik deze begeleiders, zo respectvol naar elkaar, op hun eigen unieke wijze, het echt samen heb zien doen.