Kunst van het wachten
Dit chickie heeft een nieuwe plek gevonden om te wonen en te toveren. 🥳
In de avondzon overpeins ik hoe wonderlijk de afgelopen maanden zijn verlopen. Deinend in een ongewis veld, wachtend op een impuls, een signaal. Intussen deed ik niks. Ik wachtte.
Af en toe vond mijn hoofd er iets van, dan bedacht ik dat ik in actie moest komen (mijn omgeving was het daar roerend mee eens – ‘Moet je niet eens iets gaan doén?!’ werd er meermaals in wanhoop uitgeroepen🙃).
Dan ruimde ik halfslachtig een plankje leeg. Maar ik voelde de urgentie niet, zelfs niet toen het ernaar uitzag dat ik binnen 3 weken mijn huis uit moest. ‘Achteraf weet ik of dit precies kloppend is of juist stupide uitstelgedrag’, grapte ik laatst tegen een cliënt.
En nu is het precies zo gegaan als ik wilde. Ik kan het nog bijna niet geloven.
Nog een laatste zomer kan ik hier heerlijk buitenspelen. Dan vertrek ik naar een boerderij in een lieflijk dorpje in Brabant, moeiteloos en via-via naar me toe gekomen. Megagroot, enorme tuinen en een schuur waar ik fingerlicking fijne dingen aan voel komen.
Hoe is het mogelijk? Dit is letterlijk wat ik in mijn meditaties heb gevraagd de afgelopen tijd.
En ik heb er bijna niks voor gedaan, anders dan uitademen, de onzekerheid uithouden en steeds weer mijn antenne richten op wat juist voelde, soms tegen alle logica in.
Het universum heeft me weer even een lesje geleerd. Manifesteren voor dummies, heet dit klasje volgens mij. 🤓
Ik geloof dat ik een zacht gegrinnik hoor om mij heen. ‘Je snapt er niks van. Al dat denken, willen, moeten, plannen… Laat het maar aan ons over. Er wordt voor je gezorgd.’
Pfff, wat een mysterieus veld. Dat vraagt om nederigheid. En een blije bokkensprong. Jiehaaa!!! 🤸🏻♀️
***
Op onderzoek langs de dans van wachten, op het juiste moment bewegen en zakken in vertrouwen? Je bent welkom!
