Loopkamille
De afgelopen weken vertelden verschillende mensen mij dat ze het sneu voor mij vinden dat ik vanwege Corona zoveel mooie reizen moet afzeggen. Dat het zonde is van al mijn voorbereidende werk. En dat ik iets anders verdien.
Dat is echter totaal niet mijn realiteit. Ik ervaar deze periode als een blessing in disguise.
In het begin van 👑 voelde ik ontzetting en ontkenning. Neeee, dit kon niet waar zijn, het was zo mooi bedacht, prachtige planning, fijne groepen, ik ging oogsten na vorig jaar heel hard te hebben gewerkt. Alles wat ik tot in de puntjes had geregisseerd gooide 👑 in één klap door elkaar.
Na wat gemopper, tranen en opstandige stuiptrekkingen kwam de rust. Oké oké, dus dit was waar ik het mee te doen had. Hier mocht ik mijn ontspanning in vinden. En liefst een beetje snel, want hoe meer verzet, hoe groter het lijden.
Vanuit de diepte kwam een opgetogen kriebel omhoog. Wauw, wat een vette kans om te oefenen in overgave. Mijn favoriete spirituele beoefening van het afgelopen jaar kon ik nu nog verder uitdiepen. Hoe cool om ook in dit schurende en oncomfortabele mijn ontspanning te vinden. Wat een verrukkelijk ongemakkelijke en aantrekkelijke uitdaging.
Dus daar ging ik. Of ik nu mediteerde, zwom, of boompje klom, of ik nu languit op de aarde lag, vree of kikkers bestudeerde, steeds bood ik mezelf aan.
Welkom leven, kom door me heen. Maak mij tot je kanaal. Help mij om alle ruis los te laten: al het willen, moeten, vinden, verwachten en hopen. Alle angst, verzet, verdriet, teleurstelling en boosheid.
Laat mij zacht en ontvankelijk worden. Laat mij vloeibaar meebewegen met alles wat zich aandient.
‘Uw wil geschiede’, fluisterde ik op een avond na een rapé-ritueel in mijn emmer. ‘Niet mijn wil, maar uw wil.’ Steeds opnieuw herhaalde ik deze zinnen, als in trance.
Er ontstond ontspanning, ruimte, nieuwsgierigheid en zelfs blijdschap. Wat een verrukking, deze XXL-les die ik in mijn schoot geworpen kreeg. Gratis en voor niks.
Steeds verder stretchte ik mijn geest: wat als ik mijn plannen voor het hele jaar zou moeten doorstrepen? Wat als het voor altijd zou zijn? Wat als ik al mijn inkomsten kwijt zou raken, mijn tijdsbesteding, mijn passie en missie?
Het antwoord bleef onveranderd: Ja, ik wil. Als dit de bedoeling is voor mij, dan ben ik bereid.
Het leven vatte deze bereidheid blijkbaar op als een uitnodiging. Dus er kwamen en komen meer uitdagingen. Bericht dat ik mijn huis uit moet, een nare diagnose bij een familielid, beweging in de liefde waardoor ik mijn diepste angsten aankijk… Alles gaat mee in de stroom, in diezelfde beweging van overgave en bereidheid.
Steeds opnieuw voel ik: Ja, ik wil. Helemaal. Totaal. Met huid en haar. Tot er niets meer van me overblijft. En tegelijkertijd alles.
‘Jij bent net loopkamille’, zei een vriendin gister tegen me. Loopkamille werd vroeger gebruikt om zachte wandelpaden aan te leggen, zodat adelijke dames hun tere voetjes gerieflijk neer konden zetten. De bloemen vormden een zacht en verend bed. Na ieder gewicht dat erop had gerust veerden ze ongeschonden op. En ze geurden nog heerlijk ook.
Ik kan er wel mee leven, met deze geuzennaam. Margit Loopkamille van Harten. Om u te dienen. 🙏🏼
***
Jouw bereidheid, overgave en veerkracht onderzoeken en vergroten? Wees welkom voor een bevrijdende Coaching of geestverruimende Magische Ontmoeting.