Losbandige wortels

Imbolc, de dag waarop Kelten de terugkeer van het licht en de vruchtbaarheid van de aarde vierden. Een mooie dag om voorzichtig mijn neus uit mijn winterse berenhol te steken en voorzichtig aan de wereld te snuffelen.

Het waren me de maanden wel. Collectief, in de enorme turbulentie van Corona, politiek getouwtrek, polarisatie en oordelen, lockdowns en avondklok. En alles wat dat met zich meebracht aan angst, eenzaamheid, frustratie, dader- en slachtofferdynamiek en nog veel meer. Met als rode draad -in mijn ogen- dat we als de dood zijn voor de dood.

In mijn persoonlijke leven schudde de grond ook behoorlijk. Roerigheid rondom het pand waarin ik woon en werk, gesteggel en geonderhandel om er nog een paar maanden te kunnen blijven wonen, een interne verhuizing, het ene na het andere event dat geannuleerd moest worden, intense processen in de liefde en als kers op de taart het Corona-virus, dat me redelijk naast mijn sokken legde en me dwong om diep in grondig weggestopte schaduwdelen te kijken.

Wat een winter. De winterste winter in tijden.

Maar volgens Rumi hebben we zelfs in het diepst van de winter losbandige wortels. Wat een heerlijke en smeuïge boodschap.

Terwijl het buiten koud en grijs is gaan mijn losbandige wortels en ik rustig wennen aan weer in de wereld zijn.

Ik wens je een mooi, pril ontluiken toe van vruchtbaarheid, licht, hoop en vertrouwen.

🌷✨☘️

***

Je diepste stilte en donkerte verkennen of op ontdekkingstocht naar de subtiele zindering van nieuw leven in jou? Je bent welkom!