Samen spelen
Het was zomer 2017. Ik lag aan een Waalstrandje en fantaseerde over hoe ik mijn werk vorm wilde geven. Al ruim 10 jaar begeleidde ik retraites in het buitenland. Ik voelde dat er iets anders wilde ontstaan. Iets onder eigen vlag, met vrouwen, diepte en magie.
En ik wilde het niet meer alleen doen. Het was tijd voor de vrouwelijke weg, voor samen creëren. Ik schreef namen op van vrouwen met wie ooit misschien… Ik gooide het in de lucht en ik liet het los.
Een half jaar later was ik met een groep nieuwe collega’s in Spanje. Tijdens een wandeling liep ik naast Marloes. Ineens wist ik: met haar wil ik dit avontuur aangaan. Maar ik bedacht dat ze het misschien niks zou vinden, dus ik hield het voor me.
Weer een paar maanden later waren we samen op reis voor deze nieuwe organisatie. Na een oefening voor het hart lag ik op een platte rots aan het water naar de lucht te kijken. Weer voelde ik: met haar wil ik dit doen. Maar misschien wilde ze niet. Of vond ze het stom.
Er verschenen 2 adelaars boven mijn hoofd. Traag cirkelden ze rond in een meditatieve dans. Ik zag het als een teken én een schop onder mijn kont: NU!
Ik sprong op, rende naar Marloes, die net een broodje in haar mond stak en begon onsamenhangend te brabbelen: jij, ik, vrouwenreizen, magie, diepte, tantra, sjamanistische rituelen… Volgens mij zei ze meteen ja, maar ik ratelde maar door. Aan het einde stonden we samen te springen van enthousiasme.
Een half jaar later begeleidden we onze eerste vrouwenreis. Wat was het mooi en diep. Direct werd een nieuwe reis geboren, en nog één, en nog één, en een jaarpad. The sky leek the limit.
Toen kwam er een virus en kwamen alle reisplannen stil te liggen. Annuleren, wachten, voelen wat wel en niet meer klopte. Er werd iets anders van ons gevraagd.
En zo ontstonden de vrouwenweekends in eigen land. Wat begon als iets eenmaligs bleek zo stromend dat weekend na weekend volgde. Wat een gemak en overvloed in deze samenwerking.
Nu zijn we opnieuw in de grot waarin we zoveel ritueel werk met groepen hebben gedaan, dit keer met zijn 2-en. We doen een rapé-ritueeltje, gewijd aan heling van het collectieve veld.
Er ontstaan nieuwe fantasieën, dromen, plannen. We gooien ze in de lucht en we wachten af wat er ontkiemt.
Als we na afloop terug dansrenvliegen over smalle Spaanse bergpaadjes roept ze verrukt over haar schouder: ‘Het was diep! Het was zooo diep!’
Samen spelen, duiken, vliegen. Zóveel leuker dan alleen.
***
Zin om met ons te dansen, spelen, reizen en onderzoeken? Welkom!
