‘Misschien’ is gewoon Nee

Trrring! ‘Hallo, met X. Ik heb interesse in jullie vrouwenreis. Misschien wil ik wel mee.‘ ‘Oh wauw, leuk. Je bent welkom. Weet dat er nog 1 plekje vrij is, dus als je dit echt wilt, moet je niet te lang wachten met je aanmelden.’ ‘Dat is goed. Ik denk er even over na en dan kom ik erop terug.’

Na wat heen en weer geApp blijft het een week stil. Dan komt er mail van Y: ‘Wát een geweldige reis! Ik wil!! Ik meld me bij deze aan.’

Ik vertel X dat de laatste plek zojuist is opgevuld. Ze is ondersteboven. Ze had toch gezegd dat ze misschien mee wilde? Ze had inmiddels besloten dat ze zich aan wilde melden. Ze had het alleen al dagen te druk gehad om het ook daadwerkelijk te doen.

Ik maak het de laatste weken continu mee. De ‘misschien wel’ die eigenlijk gewoon een NEE is. En de ‘eigenlijk niet’ die een verkapte JA is. Zowel in mijn eigen leven als bij de mensen om mij heen.

Ik ben gestrikt voor een werkklus die mij geen voldoening blijkt te geven. Dan word ik gevraagd voor een verlenging. Ik voel NEE, maar stel het antwoord uit. Even geen zin in. Dan blijkt de verlenging al te zijn doorgezet. Veel mensen bij betrokken, lullig om alsnog af te haken. Mijn ‘niet nu’ is dus omgezet in ‘jammer dan, voorlopig nog wel’.

Ik heb een actieve en geïnspireerde dag. Ik besluit deze golf van energie te gebruiken om na afloop van mijn sessies een nieuw blog te schrijven. Ik zwaai mijn laatste cliënt uit en daar begint het geonderhandel. Wat als ik nou eerst even lekker ga zitten? Ik heb zo hard gewerkt, hoe fijn is het om mezelf nu op een lekker Bockbiertje te trakteren? Dan schrijf ik dat blog vanavond wel.

En dat blog? Je raadt het al. Na dat biertje gebeurde er niks meer. Het blog moet nog steeds geschreven worden.

Waarom stel ik uit? Waarom neem ik geen verantwoordelijkheid? En laat ik dus het lot bepalen?

Als ik nou blij was met die verlenging, tevreden met mijn gebierelier. Maar dat ben ik dus niet. Ik heb het irritante gevoel dat er voor mij besloten wordt. Dat ik geen regie heb.

Het universum kent geen ‘misschien’. En ook geen ‘eigenlijk’. Het kent JA en NEE. ‘Misschien’ komt voort uit ons brein. Het is: nu nog niet, niet in deze vorm, wie weet ooit, etc. Voor het universum is dat gewoon een keiharde NEE.

Net als ‘eigenlijk zou ik dat niet moeten doen’ gewoon een JA is.

‘Ja maar ik had nog geen tijd om je een bericht te sturen.’ -Je maakt gewoon geen tijd. ‘Maar ik wilde eerst nog met die en die overleggen.’ Dat heb je niet gedaan.

Het wordt me zo duidelijk de laatste tijd. Hoe we elk moment opnieuw ons leven creëren door de keuzes die we maken. En dat niet kiezen ook kiezen is.

De volle maan van deze week versterkt dat proces. Hij nodigt uit om ons te verbinden met dat waar we ten diepste naar verlangen. En heldere beslissingen te nemen die dat verlangen ondersteunen.

Voelen dus. Wat wil ik wel en wat niet? Daarvoor gaan staan. Verantwoordelijkheid nemen en een keuze maken. Trouw zijn aan ons verlangen.

En lukt dat niet, dan onszelf niet op onze kop zitten, maar het alternatief met gratie dragen. Elk moment biedt weer een nieuwe mogelijkheid.

Aldus. Ik heb zojuist een heldere mail gecomponeerd waarin ik de verlenging beëindig. Zodat mijn energie en inspiratie weer vrijuit kunnen stromen.

De bockbiertjes laat ik voorlopig even staan. Vanavond met een kopje thee in de hand eens rustig bekijken waar nog meer verfrissende keuzes gemaakt kunnen worden.

Een soort voorjaarsschoonmaak. Vooraf niet fijn, maar achteraf zó lekker.

*****

Jouw Ja’s en Nee’s dieper onderzoeken? Ik kijk graag met je mee!