‘Zelf doen’
De overheid komt met een steunpakket voor ondernemers en zzp’ers. Wauw, geweldig. Wat een opluchting. In principe. Als je niet zo’n issue hebt met ontvangen als ik… 😬
Waar ik eerder deze week in een discussie op Facebook las dat het bedrag niet hoog genoeg is, dat je niet van 1000,- kunt leven en dat er actie ondernomen moet worden, hang ik innerlijk heel ergens anders uit.
Ik vind het namelijk helemaal niet normaal dat ik zomaar geld krijg. Niet van een mens en niet van de staat. Ik heb nog nooit een uitkering of iets dergelijks gehad, ook niet in tijden dat dat misschien best fijn was geweest. Zo iemand ben ik niet, is mijn diepgewortelde overtuiging. Ik red mijzelf. Altijd. Als het niet linksom is, dan wel rechtsom.
Dat ik op een dag AOW ga krijgen vind ik ook heel onwerkelijk. Zomaar? Elke maand? Zonder dat ik er iets voor doe? Alsof ik de jackpot win.
Daar zit een grote drang naar zelfstandigheid onder en het idee dat ik het alleen moet kunnen redden in dit leven.
In basis is dat mooi en krachtig en heeft het me heel veel gebracht. Maar het kan ook ontaarden in valse trots, in niet kunnen ontvangen en streng zijn voor mijzelf. ‘Zolang mijn benen er niet afvallen, kan ik voor mijzelf zorgen.’ Best wel Spartaans en hard. En niet echt goed voor de algehele vrouwelijkheid.
Volgens mijn moeder waren de eerste woorden die ik sprak niet ‘mama’ of ‘papa’, maar ‘zelf doen’. Het zit dus diep.
En nu is er dit bericht over dat steunpakket. ‘Nou’, appte ik naar mijn broer, ‘ik weet niet of ik dat wel ga aanvragen. Tuurlijk verdien ik geen zak nu ik alles heb moeten annuleren. Maar zomaar geld krijgen voelt heel raar. Bovendien las ik dat het een zware belasting vormt voor de economie. En daar wil ik niet aan bijdragen.’
Per ommegaande kwam er een forse draai om mijn oren terug. De complete tekst zal ik je besparen. Maar het eindigde met het dreigement om mij te komen injecteren met Corona als ik niet snel van gedachten veranderde.’ Mijn broer is niet zo van de halve maatregelen. 🤓
Dus hier zit ik dan met mijn vastgeroeste ‘zelf doen’-opvatting. Een fossiel aanhangsel dat mag worden losgelaten.
Er roept een nieuwe beoefening: de zachtheid van het kunnen ontvangen.
Het zonnetje schijnt. De natuur roept. Hier ga ik vandaag eens even heerlijk in marineren, zoals een vriendin wel eens zegt.
Corona komt met vele nieuwe uitdagingen en lessen. Leren ontvangen is voorlopig de mijne. ✌🏼
***
Ook op onderzoek langs dat wat mag worden losgelaten? En zachtheid en kunnen ontvangen uitnodigen in je lijf en in je leven? Welkom bij een online Coaching of een online Body&Mind-sessie.
